Διαλογος τσιαττιστων

Τραούδα συντροφάκι μου τα δκυο να τραουδουμεν,

να φτασουμεν τα εκατο για τζεινες π`αγαπουμεν.

Τρια τζιαι τεσσερα εφτα, εφτα τζιαι τρια δεκα,
καλλι`ωρα του π`αγαπησε Παφιτισσα γεναικα.

Ελεισαν οι ποϊνες μου τζι` εμειναν τα καλαμια,
τζιαι μεναν η αγαπη μου εν που την Λακαταμια.

Αγαπες εκαμα πολλες, εχω τζιαι μια στην Κριτου,
εχω τζια μια στο Νιο Χωρκον τζια τρεις στην Αντρολυκου,
μα `χω τζιαι μια Προδρομιτου που μ`αγαπα περιτου.

Της Λακαταμιας το καμπαναρκον το μεσομεριν σιαζει,
κατισιη του πουτ τη φιλα τζιαι που τη ξεκουμπιαζει.

Ποτε `ννα παμε μανα μου τζιει στα βουνα τ`Ακαμα,
να σκοτεινιασουν τα βουνα να ππεσουμεν ανταμα.

Εγιω `ρεσα που το στενο της τζιαι εψεινε πουρκουρι,
τζι` ειπα της δως μου νακκουριν τζι` ειπε μου εσιει αγγουριν.

Ενυχτωσε τζια σημερα παει τζιαι τουτη μερα,
τζιαι εν ειδα την αγαπη μου που θωρουν καθε μερα.